Özge Akarsu
Özge Akarsu studeerde Rechten en Filosofie in Istanbul. Daarna verhuisde ze naar België. Ze begon een doctoraatsonderzoek over Spinoza en de moderniteit aan de Universiteit van Antwerpen. Ondertussen raakte ze meer en meer gefascineerd door film en startte een studie animatiefilm aan KASK in Gent. Momenteel is ze doctoraatsonderzoeker aan het RITCS in Brussel.
In het begin van haar carrière werd Özge Akarsu sterk beïnvloed door de Turkse schilderes Deniz Bilgin, Vooral het streven om geschiedenis en observaties over mensen en plekken in beeldtaal om te zetten fascineerde Agarsu. Ook buiten de beeldende kunst vond Özge Akarsu mensen die haar begeesterden. De werkethos van de schrijver Orhan Pamuk was altijd al een bron van inspiratie, net zoals de Britse muziekgroep Radiohead. De sterke affiniteit van Jean-Luc Godard met tekst, literatuur en filosofie”, haalt Akarsu ook aan als inspiratiebron. “Ieder frame van zijn films lijkt zoals een schilderij te zijn opgebouwd, met verschillende kleuren en perspectieven – dat vergt zo veel moed!”
Op haar schilderijen en in haar animatiefilms neemt het oog op zich, en bij uitbreiding de blik, een prominente plaats in. De menselijke of half dierlijke wezens bezitten vaak een trieste, ietwat gefragmenteerde blik die doet denken aan de portretten uit het kubisme. Wanneer ze het over die blik heeft, verwijst Akarsu naar de steeds aanwezige druk op haar gemoed.
“Deze zwaarte ontstond doordat ik, in het land waar ik geboren werd en opgroeide, me nooit volledig op mijn gemak voelde in mijn lichaam. Het oog staat altijd op ons gericht. Zijn adem hijgt steeds opnieuw in onze nek. Wanneer je afwijkt van wat wordt opgelegd, loop je in het vizier. Het systeem disciplineert je uiteindelijk toch en als je weigert, duwt het je de eenzaamheid in, waar zwaarte je deel wordt. Het systeem wordt gecreëerd door je familie, buren, rechters, de politie, je vrienden, etc. Overal en nergens. Lezen, filosofie en studie helpen om op verschillende manieren naar die vreemde, bedrukkende gevoelens te kijken. Maar ook de media, leerden me de situatie waarin ik me bevond, of waarin wij ons bevonden, beter begrijpen.”
In de animatiefilm Being with the Other (2020) brengt Özge Akarsu haar versie van het begrip coessence van de filosoof Jean-Luc Nancy. Een mens ontleent zijn bestaan louter door zijn bestaan te midden van anderen. Individualiteit lijkt onmogelijk zonder collectiviteit.
De experimentele documentaire Emine (2020) ontwikkelt zich rond een brief aan Emine Bulut, acht maanden nadat ze door haar ex vermoord werd. Akarsu toont hier de macht van de collectieve, vooral mannelijke blik, die sterk verankerd zit in het rechtssysteem in Turkije. Ook De moord op Emine Bulut was een antwoord op een echtscheiding in een door de vrouw ongewenste verbinding. De moord werd als enigszins geoorloofd beschouwd aangezien het slachtoffer uit een door de maatschappij opgelegde structuur was gestapt, de daders van hun kant, hoeven niet bang te zijn om gestraft te worden voor hun daden omdat ze man zijn.
In Territorium (2019) speelt Akarsu met het steeds populairder wordende idee om naar de eenvoud van de natuur terug te keren. De animatiefilm ontspint zich rond de vraag: wat gebeurt er werkelijk wanneer de wilde natuur je comfortzone binnendringt?
DE