Jaffa Lam
Jaffa Lam: Woman Workers’ Association
De Chinese beeldende kunstenares Jaffa Lam (Hong Kong, °1973) zoekt als jonge tiener haar eigenwaarde en zelfvertrouwen in een buitenschoolse tekenopleiding. Later studeert ze aan de afdeling Schone Kunsten van de Chinese Universiteit van Hong Kong, waar ze haar Bachelor of Arts, Master of Fine Arts en een postdoctoraal diploma in kunsteducatie behaalt. Ze werkt met mixed-media en maakt locatie-specifieke sculpturen en installaties die gemaakt zijn van gerecycleerde materialen zoals krattenhout, oud meubilair en gerecycleerde stof. Ze onderzoekt tegelijk lokale cultuur, geschiedenis, samenleving en actualiteit. Door onderwerpen te onderzoeken zoals het verlies van vakmanschap in de stad en de regeneratie van de cyclus van het maken van kunst, projecteert ze de opvattingen en gedachten van gewone mensen via dialogische installaties.
Samenwerken met lokale medewerkers staat centraal in haar praktijk. Deze aanpak, gecombineerd met haar gebruik van gevonden en gerecyclede materialen, resulteert in sculpturen en installaties die thema's als arbeid, identiteit en collectiviteit behandelen. Sinds 2009 werkt ze nauw samen met de Hong Kong Women Workers' Association, een groepering van vrouwelijke voormalige kledingfabriekarbeiders. Ook in haar eerste solotentoonstelling op Europese bodem geeft ze commentaar bij de maatschappelijke en politieke veranderingen in Hongkong. Dat doet ze door weggegooide kleren en afgedankte trolleys een artistiek tweede leven te geven.
Om de impact van haar sociaal-maatschappelijk onderzoek een bredere uitstraling te geven, begint ze haar praktijk ook te filmen. In de documentaire reeks “Inner Worlds” zien we haar samen met de arbeidsters naaien aan gerecycleerde paraplustof . “Ik probeer met de arbeidsters te praten en hun situatie te begrijpen. Waarom ze hier zijn en hoe ze werken”. Zo geeft de genereuze praktijk van Jaffa Lam nieuw leven aan zowel de werkers als aan het materiaal, terwijl er intussen iets ongrijpbaars ontstaat: gemeenschap.
Als voorbereiding op haar tentoonstelling op Art Basel werkt ze opnieuw samen met de vereniging van vrouwelijke textielarbeidsters. Ze erkent ook het diepe niveau van personalisme dat de intieme gemeenschap drijft: “Het is als een familie-industrie. Ik ga altijd bij hen thuis eten. We maken vrienden en werken dan samen. En wij blijven ons samen in de strijd storten voor nieuwe tentoonstellingen.”
HW