Hana Miletić
De Kroatische kunstenares Hana Miletić (1982, Zagreb) woont in Brussel en werkt afwisselend ook in Zagreb. Ze studeert achtereenvolgens Kunstgeschiedenis aan de VUB en Fotografie aan De Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen. In haar praktijk creëert Hana Miletić een voortdurende wisselwerking tussen fotografie en weven, waarbij ze beide media zowel vanuit technisch als conceptueel oogpunt met elkaar verbindt. Miletić legt elementen vast van de aangetaste omgeving waarin we leven, met zorg voor hun ecologie, verhalen en veerkracht. Op die manier bevestigt ze een gelijke belangstelling voor representatie, reproductie en productie. Haar empathische benadering van de werkelijkheid is zowel documentair als activerend.
Hana Miletić modelleert haar met de hand geweven textiel naar haar eigen foto’s, die op hun beurt naar sociale interacties en breuklijnen in de openbare ruimte refereren. Ze gebruikt het weefproces, dat bijzonder veel tijd en toewijding vereist, als tegenwicht voor sociaal-economische tendenzen zoals versnelling en standaardisatie. Het zorgvuldig weven en heropbouwen van een beeld beschouwt ze als een gebaar van zorg en herstel om na te denken over maatschappelijke kwesties. Haar “reparaties” in de stedelijke ruimte - door straatfoto’s van een gebroken raam of een beschadigde autospiegel te herstellen - benadrukken haar sociaal bewogenheid. In die zin is het resultaat van haar weefproces niet alleen artistiek en materieel maar vooral ook metaforisch. Ze maakt haar handgeweven en met de hand gebreid textiel dan ook met hergebruikt breiwerk dat ze her en der verzamelt en recupereert.
Tegelijk onderzoekt ze ook de geschiedenis van talloze stoffen, zijden en weefprocédés, omdat die gedurende vele eeuwen - en via migratie - het leven hebben bepaald van generaties arbeiders en naaisters in ontelbare ateliers overal ter wereld. Door oude beelden opnieuw te reconstrueren met divers textiel, tracht ze een stukje verloren geschiedenis te reconstrueren wat resulteert in lappendekens met weerkerende patronen en kleuren. Op die manier tracht ze met haar installaties het gebruikte materiaal opnieuw tactiel te maken. Het is werk om naar te kijken, het is abstract, maar het doel van de kunstenares is dat je het met de ogen ook kunt “voelen” omdat het de geschiedenis tot leven brengt.
In het verlengde hiervan heeft ze in Brussel een weefpraktijk ontwikkeld met gemeenschapsweefateliers. Dit stelt haar in staat om in nog bredere zin contact te maken met een ambacht dat geworteld is in de vrouwelijke genealogie, terwijl de sociale implicaties ervan leiden tot meer inzicht en affiniteit. Door haar blik te richten op begrippen als schaarste, schade en obstakels zoekt ze alternatieve sociale manieren om schadelijke gebruiken en ideologieën tegen te gaan.