Cindy Wright
Cindy Wright: de poëtische schoonheid van de dood
Cindy Wright studeert van 1992 tot 1996 in Antwerpen aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten en van 2005 tot 2006 aan het Hoger Instituut voor Schone Kunsten. Momenteel woont en werkt ze in Antwerpen. Haar ultra-realistische schilderijen en tekeningen - veelal op groot tot bijzonder groot formaat - zijn gebaseerd op haar eigen fotografisch werk, dat ze gebruikt als voorstudie voor de latere creatie. In haar studio maakt ze opstellingen en composities die ze fotografeert en digitaal bewerkt om tot het uitgepuurde beeld te komen dat ze op doek of papier wil overbrengen. Picturaal wordt ze aangetrokken door stillevens die in beeld brengen wat doorgaans als afstotelijk wordt gezien. Close-ups van vlees, afval, rottend fruit, menselijke schedels en dode dieren zijn weerkerende thema’s.
Het werk van Wright heeft zichtbare verwijzingen naar de klassieke schildertraditie van de 17e en 18e eeuw, waarbij het stilleven wordt ingezet als wapen tegen de vergankelijkheid. De thematiek die haar inspireert wekt vaak een morbide indruk op maar is tegelijk bijzonder verfijnd en gestileerd. Door hun formaat en gedetailleerdheid is het vooral de ongemakkelijkheid die in het oog springt. In vlezige texturen schildert ze spekblokjes van meters groot, maar ook close-ups van insecten, een dood vogeltje, een bokaal kronkelende vissen of een opgespelde blauwe vlinder - echter opgespeld met honderden spelden doorheen het hele beeld. De schoonheid van de compositie en het kleurgebruik staat afkeer in de weg, waardoor haar werk een bijzonder beklijvend karakter krijgt. De schilderijen zien er bijzonder realistisch uit en de kunstenares verliest ook haar band met de textuur van de verf niet. Haar werk streeft er niet naar de fotografie te imiteren, ze wil net alle schilderkunstige componenten onderzoeken: kleur, compositie, onderwerp, perspectief en textuur.
Uit haar persoonlijke verzameling menselijke schedels ontstaat in 2020 de reeks Eye to Eye; een reeks van tien imposante houtskooltekeningen waarop doodskoppen met holle oogkassen te zien zijn. De serie verwijst overduidelijk naar dood en vergankelijkheid, maar de vraag die Wright eigenlijk stelt is: “wie kijkt naar wie?”. Het lijkt of de toeschouwer brutaal wordt aangestaard door kille schedelfiguren uit het verleden, waardoor de confrontatie met de eigen sterfelijkheid onafwendbaar wordt. Door de uiterst beheerste uitvoering van de tekeningen kan haar werk omschreven worden als “dead poetry” of de poëtische schoonheid van de dood.
HW