Yayoi Kusama
(c)M HKA
Manhattan Suicide Addict, 2005
Literaire synopsis
''De kunst die uit mijn doeken groeit, vormt een omgeving, wil een nieuw podium op onze tijd bouwen, en betrekt het publiek, dat lijdt aan dezelfde obsessies als ik.'' Dat schrijft Yayoi Kusama in haar briljante, valse autobiografie Manhattan Suicide Addict, een verslag van de jaren die ze in New York doorbracht in de late jaren 50 en de late jaren 60. Nadat het verlaten van een benauwd familieleven in het naoorlogse Japan ving voor Kusama een periode van verhoogde creativiteit aan. Het stond haar vrij om te maken wat ze wou, maar ze werd geplaagd door de angst voor intimiteit en onbekwaamheid. Haar kunst werd een soort therapie, en ze ging verder in het maken van een uniek oeuvre dat niet alleen parallellen vertoont met Pop Art, Minimal Art en de happenings van de jaren 60, maar die ook overstijgt, en bovendien van grote invloed is op de huidige kunstenaars. De blijvende fascinatie voor Kusama suggereert dat haar obsessies ook wel de onze zijn geweest.