Antwerpen Stadscollectie

Luc Tuymans kiest drie sculpturen met een zeker barokgehalte, niet alleen vormelijk als sculptuur, maar ook als aanduiding van een schemerzone. Het zijn hedendaagse interpretaties met een omgekeerd antiek element. Geboetseerd in klei of gegoten in gips, de kracht van het werk van Nadia Naveau schuilt steeds in de verbeelding. Ze gebruikt flarden van referenties die naar een onzichtbaar verleden verwijzen, terwijl ze in het materiaal van de sculptuur subtiel een nieuwe tijd laat ontstaan. Naast klei en gips gebruikt ze ook porselein, tin, hout en zelfs plasticine. De veelzijdigheid van haar praktijk ontstaat steeds vanuit de materie, die mee de kracht en de taal van het beeld bepaalt. Vaak wordt de materie ook verzelfstandigd in de sokkel, waardoor die deel gaat uitmaken van de sculptuur, of een autonoom onderdeel wordt van de installatie. De manier waarop ze nieuwe elementen toevoegt aan het klassieke standbeeld refereert rechtsreeks aan de praktijk van de ‘zichtbare restauratie’ die vaak wordt toegepast om archeologische sites of historische bouwwerken te consolideren. Lacunes en ontbrekende delen worden daar ‘blind’ ingevuld met afwijkende materialen om de ingreep zichtbaar te maken en zo een ijkpunt toe te voegen als tijdsaanduiding. De kunstenares past deze techniek toe op de meest uiteenlopende beelden en herinneringen uit haar kindertijd. Gegoten witte beeldhouwwerkjes gaan hand in hand met barokke geboetseerde portretten of animalistisch houtsnijwerk. Haar feeërieke wereld wordt bevolkt door een vreemde mengeling van soldaten, filosofen, astronauten en stripfiguurtjes, maar ook dieren, slaven en verdoemden.

Tekst: Hans Willemse